با لبخند می گویم : بچه ها آیا تا به حال عروسک بازی کرده اید ؟
نگاه های پر از سوالشان را به لبان من می دوزند . نگاهشان در یکدیگر گره می خورد و همه ساکت می شوند . اینبار با صدایی بلندتر میپرسم : آیا تا به حال مامان بازی کرده اید ؟
کاوه سکوت کلاس را می شکند و می گوید : عروسک بازی مال دخترهاست . صدای خنده ی یکی یکی شاگردانم در گوشم طنین می اندازد .

... و اینطور بود که امروز کلاس درس ما خانه ای برای عروسک بازی پسر بچه هایی شد که تا دیروز به بازی کردن پسرها با عروسک می خندیدند .

مادر عباس مهمان کلاس ما می شود و برای بچه ها لالایی می خواند . بچه ها عروسک ها را روی پاهای دراز کشیده خود تکان می دهند و حس زیبای مادر بودن را شاید برای اولین بار تجربه می کنند .
شادی را در وجود تک تک آن ها تماشا می کنم . در این فضای مادرانه هیچ کس به دیگری نمی خندد . لبخند های تمسخرآمیز دیروز بچه ها ، حالا به لبخند دلنشین رضایت از بازی تبدیل شده است . خوشحالم که شادی پسرم . خوشحالم که حالا خاطره ای به این قشنگی داری .

پ ن : از همه ی دوستانی که در این مدت من را مورد محبت و لطفشان قرار دادند سپاسگزارم .

نوشته شده در ۱۳۸۹/۰۹/۰۱ساعت 23:24 توسط خانم معلم بندری| |